เรณูนคร ถิ่นนี้ช่างมีมนต์ขลัง
ได้พบนวลนางดั่งเหมือนต้องมนต์แน่นิ่ง
น้องนุ่งซิ่นไหม ไว้ผมมวยสวยเพริศพริ้ง
พี่รักเจ้าแล้วแท้จริง สาวเวียงพิงค์แห่งแดนอิสาน
เราเคยสัมพันธ์ พลอดรักเมื่อคราหน้าหนาว
คืนฟ้าสกาวเหน็บหนาวน้ำค้างเหลือนั่น
เพราะได้เคียงน้อง ถึงต้องหนาวตายไม่หวาดหวั่น
รุ่งรางต้องร้างไกลกัน สุดหวั่นไหวก่อนลา
ผ้าผวยร้อยผืน ไม่ชื่นเหมือนน้องอยู่ใกล้
ดูดอุร้อยไห ไม่คลายหนาวได้หรอกหนา
ห่างน้อง พี่ต้องหนาวหนักอุรา
คอยนับวันเวลา จะกลับมาอบไอรักเก่า
เย็นลมเหมันต์ ผ่านผันยิ่งพาสะท้อน
โอ้น้องบังอร ก่อนนั้นเคยคลอเคียงเจ้า
ครั้งเที่ยวชมงาน พระธาตุพนมยามหน้าหนาว
พี่ยังไม่ลืมนงเยาว์ โอ้แม่สาวเรณู
ผ้าผวยร้อยผืน ไม่ชื่นเหมือนน้องอยู่ใกล้
ดูดอุร้อยไห ไม่คลายหนาวได้หรอกหนา
ห่างน้อง พี่ต้องหนาวหนักอุรา
คอยนับวันเวลา จะกลับมาอบไอรักเก่า
เย็นลมเหมันต์ ผ่านผันยิ่งพาสะท้อน
โอ้น้องบังอร ก่อนนั้นเคยคลอเคียงเจ้า
ครั้งเที่ยวชมงาน พระธาตุพนมยามหน้าหนาว
พี่ยังไม่ลืมนงเยาว์ โอ้แม่สาวเรณู